Dag 23, dinsdag 8 augustus 2017

Dag 23
Dinsdag 8 augustus 2017

We hebben allemaal goed geslapen, maar het is hier wel een stuk kouder dan we gewend zijn. Als we om 07.00 uur wakker worden is het maar 8 graden. Dat is ook niet zo gek, want we zitten op 2.200 meter hoogte hier. Koukleum Lisanne had geslapen met lange pyjama en een laken en een dubbele deken. Die had het niet koud en meldt dat ze uitstekend heeft geslapen. De 2 voorgaande nachten was dat niet het geval.

Na de ochtendrituelen hebben we de boel weer ingepakt en zijn we vertrokken richting de “ Great Sand Dunes”. Een rit van een dik half uur, we rijden eerst naar een shop 5 minuten voor het park, daar kun je “Sandboards” huren, die hebben we nodig.
Daar aangekomen staat op de deur een brief met de mededeling dat ze niet verhuren omdat het zand te nat is. Dan gaat het boarden niet en loop je grote kans op letsel. Jammer!
Johan vraagt waar hij een Jeep kan huren om dan met de Jeep door de zandbulten te raggen. De dame verteld dat ook deze niet worden toegelaten vandaag vanwege de nattigheid en dan kan dat dus ook niet. Wat beter kan dan anders is hiken, oftewel wandelen.
Nou, we rijden maar naar het park en kijken ter plekke wel, maar dit is wel even een kleine tegenvaller.
Aangekomen lopen we van de parkeerplaats naar de Sand Dunes. Johan ziet direct nattigheid. Wat is het geval, door de overvloedige regen van afgelopen nacht, heeft zich voor de Dunes een riviertje gevormd. Er staan 2 rangers te scheppen met zand om een barrière te maken, maar dat is zinloos. De enige manier om nu naar de Sand Dunes te gaan is door het water. Na een kleine discussie trekt Johan de stoute schoenen uit en stapt in het water, ook Vincent gaat de oversteek maken. De dames trekken ook de schoenen uit en waden ook door het water. Aan de overkant maken we de voeten droog, sokken en schoenen weer aan en lopen!
Wat we zien is eindeloos veel zand en enorme bergen van zand. We lopen richting 1 van de toppen, het is zwaar lopen in het zand en dan schijnt het nog makkelijk te gaan omdat het niet zo mul is als anders, de bovenlaag is nog wat nat.
Nou, Johan zakt bij iedere stap diep weg en dan ruim 150 meter omhoog, dat is veel en ver weg, maar goed, we laten ons niet tegenhouden en gaan stug door. Wel prachtig om vanaf de hoge zandbergen naar beneden te kijken.
Dan bedenken we ons dat we nog van die zilverkleurige matjes in de rugzak hebben waar we op kunnen zitten. Deze zaten bij de rugzak die we van Pa en Ma Woltinge hebben meegenomen. Vincent gaat enthousiast proberen om te glijden. De eerste poging lukt niet, de 2de wel. Lisanne pakt de andere en gaat ook naar beneden, veel beter nog dan Vincent.
Dit vinden ze leuk en wij ook!

Er lopen mensen met kartonnen dozen om te glijden, dat lukt niet. Ze lopen met plastic zakken, lukt ook niet. Die van ons gaan als een speer!
Een Amerikaans Jongetje is zeer teleurgesteld dat het hem niet lukt op zijn karton. Van Vincent mag hij een paar keer op die van ons. Jongetje ook weer gelukkig.

Ondertussen lopen we iedere keer weer wat verder naar boven. We komen uiteindelijk op een hoogte van 2.526 meter. Dat is hoog en dan vind Johan het ook wel genoeg. Nog hoger heeft geen toegevoegde waarde meer. Dat is zelfkastijding!
Wat wel leuk is, is dat je onderweg met veel mensen aan de praat raakt. Amerikanen, die altijd willen weten waar je vandaan komt en hoe je het ervaart hier. Nederlanders waar je van hoort wat ze gedaan hebben en waarmee je ervaringen uitwisselt, natuurlijk de japanners, Koreanen en andere spleetogen niet te vergeten. Die lachen en knikken alleen, blijft grappig hoe die gasten zich gedragen.
Jet en Johan lopen weer naar beneden, Lisanne en Vincent gaan voornamelijk glijdend. Beneden gekomen zijn de glijders finaal aan gruzelementen, sorry Oma en Opa Woltinge, we zullen een paar nieuw aanschaffen. Ze hebben het niet overleefd, maar hebben ons glijplezier wel gered!

Een 2 uurtjes later zijn we terug bij de ontstane rivier, we trekken de schoenen en sokken weer uit en waden door het water. We lopen terug, op blote voeten, naar de camper. Daar hebben we een buitenkraan aanzitten die nu goed van pas komt. Eerst het zand eraf, dan pas de camper in. Het zand zit werkelijk overal, maar het mag de pret niet drukken.
Ook hier geldt weer, de zandverstuivingen zijn weer groot in overtreffende trap. Hoe kan het toch dat alles hier zo groot is?

Als we weer zijn bijgekomen, wat hebben gegeten en gedronken, gaan we weer op pad. Het is gewoon lekker weer, graadje of 22, dus het was ook nog redelijk te doen. Dat zandlopen moet je niet doen bij 30 graden, dat overleef je niet!
We rijden weer terug, rijden de camping voorbij om nog even boodschappen te doen in Alamosa. Daar zit weer een Walmart, daar gaan we heen, zal de laatste keer wel zijn. We hebben hierna nog maar 1 volle dag de camper, donderdagmorgen moeten we hem weer inleveren. Dat gaat wel pijn doen, we zijn er inmiddels goed aan gewend en behoorlijk fan van.
Johan overweegt er een te importeren als we eens aan de camper gaan, tja, toekomstdromen mag je hebben toch?

We gaan zwemmen om van het zand af te komen, het zonnetje komt er weer door en het is heerlijk. Zo komen we zwemmend en lezend de rest van de middag door.
Morgen nog weer een rit van 280 kilometer naar Colorado Springs. Daar staan we in “ Garden of the Gods” dat moet ook heel mooi zijn. We gaan het zien morgen.

Voor nu de groeten en liefs,
De Vandenbergjes